વરસતે વરસાદ પલળતા’તા,
બેય ગાલે નીતરતા’તા,
આંખેથી વિરહની અગ્નિનાં ગોળા,
છૂટીને હૈયે ઉતારતા’તા.
જાઉં-નજાઉં એ કરતા’તા,
જરીક રોકાવાને લડતા’તા,
ડગલું એક એકલાં ભરી નહોતાં શકતાં,
એ વાયદાઓ દોડવાનાં કરતા’તા.
કોડીલા હૈયાં ઉકળતા’તા,
ભાવી ના સ્વપ્નો ઓગળતા’તા,
ડાળેથી ઉડીને “કાચબા” બે હોલા,
રુઢીના પાંજરે ઉતરતા’તા.
– ૦૮/૧૧/૨૦૨૧
[આંસુઓ બંધ થવાનું નામ નથી લેતાં અને શબ્દો નીકળવાનું. હાથ બાંધેલા નથી, છતાં છૂટતાં નથી. બંનેનાં મનમાં એક જ પ્રશ્ન છે “ફરી મળીશું“? આ ભવ ફરી આ ચહેરો જોઈ શકીશું?….]
વાહ ખૂબ સુંદર હ્રદયસ્પર્શી રચના👌👌👌
આંખેથી વિરહની અગ્નિના ગોળા… બાપ રે!! આંસુ માટે શું ઉપમા આપી છે.👏👏👏
ડાળેથી ઉડીને કાચબા બે હોળા
રૂઢીને પાંજરે ઉતરતા તા … ઓસ્સમ
જોરદાર રચના…ખૂબ જ જોરદાર.
સરસ રચના.
સુંદર રચના.
Ati Uttam Rachna
વિદાયની વેળા નું હૃદયસ્પર્શી આલેખન 👍🏻