વિચારોને જયારે તાળા લાગે,
આંખોની સામે અંધારા લાગે.

થીજવી દે પળમાં ચંચળતમ મનને,
ભરડામાં લેતાં ફૂંફાડા લાગે.

દીવા જડે નહીં મારગ પ્રકાશવા,
ઘેરાતાં વાદળિયાં કાળા લાગે.

આંખે ને હાથે બાંધીને પાટા,
આમંત્રણ દેતા અખાડા લાગે.

થંભી જાય પગલાં ભયભીત થઈને,
દશે દિશાએ કુંડાળા લાગે.

જંગલમાં બાંધીને ફરતે વરુઓ-
મૂકી દીધા હોય ઉઘાડા લાગે.

અકળાવે “કાચબા” વિચારશૂન્યતા,
ખોપરીમાં પડ્યા હોય ખાડા લાગે.

– ૨૯/૦૩/૨૦૨૨

[કોઈ વાર એવું બને કે કોઈ વિષય પર ચિંતન કરવા બેસીએ ને કશું સૂઝે જ નહીં, મગજમાં કોઈ જ વિચાર નહીં આવે, આંખો સામે અંધારાં આવી જાય, કાને કશું સંભળાય નહીં. “શૂન્યમનસ્ક” થઈને આકાશને જોયાં કરીએ અને આપણને શું થઈ ગયું છે કંઈ ખબર જ નહીં પડે….]