જીવનનાં કરુણ પાસાને રજુ કરતી કવિતાઓ
ભજન કરવા એક ભગવાન જોઈએ છે,કહ્યાગરો હોય એવો ગુણવાન જોઈએ છે. ક્ષણની જ મોહલત પર, સાદ પડે એટલે-સજ્જ થઈ આવે'એવો વેગવાન જોઈએ છે. પથ્થરો બહું મોટાં પડ્યા નસીબમાં,ઊંચકીને ફેંકે'એવો બળવાન જોઈએ છે. માંગવાની રોજ મને આદત પડી છે,સ્વભાવે ઉદાર અને ધનવાન જોઈએ છે. વેદોની ભાષા પણ અઘરી ઉકેલવી-આત્મસાત કરાવડાવે, વિદ્વાન જોઈએ છે. કુવિચારો નિરાશા ને આપે તિલાંજલિ,નવી દિશા…
યોગ્ય સમયની રાહ જોતા રહી ગયા,વારે વારે હાથ ધોતા રહી ગયા. નાની નાની કહીને કેટલી જવા દીધી, એ-તકને ગણતાં ગણતાં રોતા રહી ગયા. ચમકાવાને માટે ઘસ્યા કરી હથેળી,ભાગ્યને નામે ફક્ત લીસોટા રહી ગયા. પિત્તળ માની ઠોકર મારી સોનાને,ખિસ્સામાં બસ સિક્કા ખોટા રહી ગયા. ચુક્યો નહીં સમય પણ ડફણું મારતાં, ને-ઝીણી આંખ, નિઃસાસા મોટા રહી ગયા. મદદ જ્યાં થોડી…
મારા પર તને ગુસ્સો છે જાણું છું, પણ મારો વિશ્વાસ કર, મને મારી વાત કહેવાનો "અવસર" તો આપ, તારી બધી જ ગેરસમજણ દૂર થઈ જશે...
સપનાંઓને સાકાર કરવા માટે કેટ કેટલા ભોગ આપ્યાં, કેટલું બધું છોડ્યું અને આખરે મળ્યો.... "પસ્તાવો"... ઘણું બધું ગુમાવ્યાનો...
તારા પર શું વિતી છે એનો હું કદાચ અંદાજ પણ નહીં લગાવી શકું. જે થઈ ગયું છે એને બદલી તો નહીં શકું, પણ તને આ "આઘાત" માંથી જલ્દીથી બહાર કાઢવાનો પ્રયત્ન અવશ્ય કરી શકું....
એકાદ બે નાની મોટી સફળતા શું મળી ગઈ કે ફુલવા માંડ્યો, હવામાં ઉડવા માંડ્યો. પણ જો એકવાર ફુગ્ગો જમીનથી અધ્ધર થઈ ગયો, એની દોરી છુટી ગઈ, પછી એ સંપૂર્ણ પણે "અનિયંત્રિત" થઈ જાય છે... એનો પોતાનાં પર પણ કોઈ કાબૂ રહેતો નથી, અને શક્ય છે કે કોઈ ઝાડી ઝાંખરા માં ફસાઈને, એ ફુગ્ગો જાતે જ ફૂટી પણ જાય....