અમસ્તું એમને જોઈ શકું, પણ ક્યાં સુધી?
આંસુ વગર રોઈ શકું, પણ ક્યાં સુધી?
દીવાના પ્રતિબીંબથીય એ દાઝી જાય,
નજીક એમની જઈ શકું પણ ક્યાં સુધી?
લાગણીઓ હૃદયની એમને વ્યક્ત કરવા,
સહારો શબ્દનો લઈ શકું પણ ક્યાં સુધી?
ચોરી કરવાનો કોઈ અનુભવ નથી, આંખોને –
હાથતાળી દઈ શકું, પણ ક્યાં સુધી?
કંઈક તો એ ચોખવટ કરે તો સમજ પડે,
મૂંઝવણમાં હું રહી શકું, પણ ક્યાં સુધી?
જવાબ મારે મનને પણ આપવો પડેને,
ખોટું ખોટું કહી શકું, પણ ક્યાં સુધી?
ઉભો થઇજા “કાચબા” મૂકીને, પથ્થર –
ભેગો પથ્થર થઈ શકું, પણ ક્યાં સુધી?
– ૦૮/૧૨/૨૦૨૧
[માણસની સહનશક્તિની પણ એક હદ હોય ને? કોઈના તરફથી સદંતર ઉપેક્ષા અને તિરસ્કારને કોઈ ક્યાં સુધી સહન કરે? પણ જ્યારે એ “હદ, પાર” થઈ જાય ત્યારે એક તોફાન આવે છે અને સર્વત્ર વિનાશ વેરીને જતું રહે છે…]
ખૂબ સરસ રચના.
જીવનની વાસ્તવિકતા દર્શાવતી સુંદર રચના
જીવનની વાસ્તવિકતા દર્શાવતી સુંદર રચના
Ati Subdar Rachna
વાહ
ક્યાં સુધી …..