નીકળી પડ્યાં છો આ મોટા ઉપાડે,
ક્યાં સુધી ટકશો આ તપતાં ઉનાળે.

બંને ક્ષણિક છે હો જુસ્સો કે ગુસ્સો,
પાણીમાં પરપોટા આવે ઉકાળે.

ખોટું નથી કાંઈ કરવામાં સાહસ,
વંટોળ સીધાંને જડથી ઉખાડે.

ક્યારે ખબર નહીં શિખર પર એ પહોંચે,
પહેલાં પગથિયે જે સિક્કો ઉછાળે

વાસંતી લહેરો પર ઉડે છે કાગળ,
પંખીને તો એની પાંખો ઉડાડે.

પથરાને જઈને જરા કોઈ કહેજો,
ઠળિયાને અંદરનો અંકુર ઉગાડે.

– અમિત ટેલર, ૨૫/૦૮/૨૦૨૨