એક પરપોટાને ઉડવું’તું,
પાણીની બહાર તરવું’તું,

પાણીમાં તો ફાવટ હતી, પણ
પાણી બહાર અદાવત હતી,
નવાં-સવા ને ફાવવા ન દે,
હવા પણ એવી નપાવટ હતી,

ચઢવાની તો સગવડ હતી,
પડવાની ક્યાં આદત હતી,
હવા જ હવાની વેરી થશે,
નાદાન ને ક્યાં ખબર હતી,

જોર જોરથી હવા ભરે,
કુદી કુદીને પ્રયત્ન કરે,
જેટલો જોરથી ઉંચે ચઢે,
બમણાં જોરથી નીચે પડે,

એમ કાંઈ હાર માનવાનો હતો?
ધૂન લાગી, પછી બેસવાનો હતો?
ગડમથલ કંઈક થઇ મગજમાં,
કેમેય પાર પાડવાનો હતો,

પાણીને મનની વાત કરી,
મદદ ને માટે અરજ કરી,
એકલાં એકલાં જવું તું તારે,
એટલે આટલી ભીંસ પડી,

પાણી એ સાબુનો સાથ લીધો,
પરપોટા ફરતે પડદો કીધો,
બાહુપાશમાં લીધી હવાને,
ઉત્સવ પ્રેમનો ઉજવી લીધો,

ભૂસકો ફરીથી જોરમાં માર્યો,
પરપોટો અધ્ધર ઉડવા માંડ્યો,
સપનું “કાચબા” ત્યારે ફળ્યું,
પાણીએ પાણીની બહાર તાર્યો.

– ૧૩/૦૮/૨૦૨૧