આ અંધારી રાતે, તું, જઈશ ક્યાં?
આ સોજેલી આંખે, તું, જઈશ ક્યાં?
ચાલવાની ક્યાં તને આદત જ રહી છે,
આ કપાયેલી પાંખે, તું, જઈશ ક્યાં?
આ પાયલનાં તાલે, તું જઈશ ક્યાં?
આ લાથડાતી ચાલે, તું જઈશ ક્યાં?
દિવસ આજનો વીતી જાશે કણસવામાં,
ફરી આવતી કાલે, તું જઈશ ક્યાં?
આ ઉઘડેલા વાંસે, તું જઈશ ક્યાં?
આ કરડેલા માંસે, તું જઈશ ક્યાં?
ગંધ તારી, દાઢમાં, “કાચબા” બેસી ગઈ છે,
આ ગીધડાંઓ પાસે, તું જઈશ ક્યાં?
– ૨૬/૧૦/૨૦૨૧
[ચારેબાજુ હાહાકાર મચેલો છે, એક સમાચારે “અરેરાટી” વ્યાપી ગઈ છે. પણ તેથી શું? આ સુજેલી આંખો અને પીંખાયેલી પાંખો લઈને તું હવે ક્યાં જઈશ. એ ગીધડાઓ તો તારી તાકમાં જ બેઠા છે…]
જિંદગીની દરેક પરિસ્થિતિ પર તમારી નજર અને
પકર ગજબની છે.કવિતામાં કડવું સચ લખવામાં
તમે બાંધછોડ કરતા નથી.એટલે જ વાસ્તવિક
હોય છે.
એક દુષ્કર્મ પછીની પરિસ્થિતિ નું હૃદયસ્પર્શી નિરૂપણ 👌🏻
સુંદર