રોજ સવારે નવી આશા લઈને જાઉં છું,
રોજ સાંજે એજ નિરાશા લઈને આવું છું.

આજે જ હશે એ દી’ જેની પ્રતીક્ષા છે,
ઊઠતાં બેસતાં એક જ ગાણું ગાઉં છું.

બીજ એક સપનાનું વાવ્યું, આંબો કરવાં-
પાણી એને પરસેવાનું પાઉં છું.

એક નજરમાં મોહિત થઈને દોડી આવે,
વારે વારે કેશ કલાપ સજાઉં છું.

પાસે રાખી નિરખવો એને મન ભરીને,
પાટલે બેસતી ધૂળ સતત હટાવું છું.

અનુભવ એ હશે જ કેવો રોમાંચકારી,
વિચારે એનાં મંદ મંદ હરખાઉં છું.

કરી નેજવું* ઉંબરે ઉભો વાટ નિહાળું,
અધીરો એને જોવા “કાચબા” થાઉં છું.

*નેજવું – આંખ ઉપર છાપરા જેમ હથેળીઓ રાખી જોવું

– ૨૦/૦૪/૨૦૨૨

[એને જોવા માટે, એને મળવા માટે, વર્ષો સુધી તપસ્યા કરી છે. અને આજે જ્યારે એ ઘડી એકદમ નજીક આવી ગઈ છે ત્યારે મારી “ધીરજ ખૂટી” છે. હવે એક એક ક્ષણ જાણે એક એક વર્ષ લાગે છે…]